هر روز صبح زود بیدار میشم و بعد از خوردن صبحانه سوار سرویس اداره میشم و راهی محل کار میشم. هر روز حجم مکاتبات بیشتر وبیشتر میشه. توقعات رئیس بالا گرفته و ارباب رجوع مختلف رو میفرستند سراغ من . تقریباً اکثر کارهای سازمان رو سر در می آرم و از پسشو بر می آیم. شاید بخاطر رو کم کنی تا حالا همه رو انجام میدادم ولی حالا بخودم که اومدم دیدم بخاطر همین شدم یک ماشین که هر روز بیشتر از دیروز بارش میکنن. رفتم خونه و یه خورده موسیقی گوش دادم ، جواب نداد. تلویزیون رو روشن کردم چرخی تو کانالهای داخلی ، خبری نیست . همه چیز همون همیشگی ها هستند. رفتم سراغ خارجیاش بی هدف چرخی زدم و کانالهای مختلف رو چک کردم ، حوصله ام سر رفت. گفتم زنگی بزنم و با بچه ها بیرون بریم . با دوستم که مطرح کردم گفت : کجا بریم؟ سینما؟ پارک ؟ هیچ کدوم جواب نمیده .بریم قدم بزنیم تو این شلوغی؟ اصلاً حال نمیده . دیدم راست میگه و یه خورده درددل کردیم از این موضوع . اون هم تایید کرد ، ای بابا دچار عجب تکراری شدیم ها ! هر روز همین هایی که گفتیم . واقعاً که خسته کننده است . آخرش که چی بشه ؟
مشغله
چند روزی بود که مشغله کاری ، خونه و . . . همه و همه داشتند دیگه صبرم را سر می بردند . هر روز تو این مسائل و مشکلات دست وپا می زنم تا غرق نشم . بجای اینکه کمتر بشن بیشتر میشن و پیچیده تر . حتی چند وقتیه کوهم نمیرم .بقول بچه ها شورش به بی نمکی رسیده! دوست دارم یک جایی پیدا کنم و برم چند روزی بشینم و برای خودم یک برنامه درست و حسابی بریزم و اجراش کنم . میخواستم فارغ از غصه نون و آب و .... باشم . باک ماشین رو پر کردم و بین راه خونه تا محل کار مسیر رو کج کردم به سمت شمال، جایی که همیشه ازش خوشم می آمده . زنگ زدم محل کار و با هزار و یک دلیل گفتم که من یک هفته ای نیستم و رفتم برای خودم.
روز اول سخت بود ولی از روز دوم تلفنها کم و کمتر شد. روز دوم بعد از آرامش نسبی رفتم یک سر قائم شهر ، خیلی خوبه آدم یک دوست تو یک شهر غریب داشته باشه . منو که دید از حالو روزم متوجه شد که بهم ریخته ام و برام اینو خوند:
روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم